وقتی بیش ازچهار سال پیش اواخر یک پاییز نه‌چندان سرد، مدیرعامل وقت گروه سرمایه‌گذاری خوارزمی ایدۀ انتشار یک مجلۀ ماهانه را برای مجموعه مطرح کرد، هیچ‌کدام گمان نمی‌بردیم در پنجاه‌ودومین شماره، به نقطه‌ای خواهیم رسید که وقتی به پشت سرمان نگاه می‌کنیم، از انباشتی از خرسندی درونی سرشار باشیم.

در کهکشان ارتباطات، برای انتشار نشریاتی از این دست، هدف‌ها، سطوح و مدل‌های متفاوتی مورد نظر قرار می‌گیرد. شاید بتوان دم‌دستی‌ترین نشریاتی از این دست را مدل بولتن‌های داخلی شرکت‌ها و سازمان‌ها دانست. اهتمام اصلی این بولتن‌ها، در بهترین حالت که مبالغه، اغراق و فریفتن در میان نباشد، صرفا رسانه‌ای یک‌سویه را رقم می‌زند که در آن مدیران پیام‌دهندگان و مخاطبان پیام‌گیرندگان‌اند. این بولتن‌ها در خوش‌بینانه‌ترین حالت، تلاش زایدالوصفی برای ترسیم چهره‌ای خوشایند و موجه از مدیر را به نمایش می‌گذارند.

گاهی نشریات از کارکرد بولتنی یک پله بالاتر می‌روند و تلاششان متوجه ترسیم جایگاه بهتر و بالاتری از شرکت می‌شود. این نشریات دستۀ دوم نقش تبلیغ برای شرکت را رسالت اصلی خود می‌دانند؛ این‌که چهرۀ بهتر و دل‌پذیرتری از شرکت و فعالیت‌های آن را در معرض تماشای کارکنان، سهام‌داران و نهادهای بالادستی بگذارند.

نشریاتی که نقش تبلیغ برای شرکت را رسالت اصلی خود می‌دانند، در شرایط حرفه‌ای‌تر، این نقش را تکثیر می‌کنند و به عرصه‌های اجتماعی نیز گسترش می‌دهند. یعنی مخاطب هدف در این نشریات، کل جامعه یا احیانا بخش بزرگی از جامعه است که از فعالیت‌ها، برنامه‌ها و عملکرد این شرکت منتفع می‌شوند، یا تاثیر می‌پذیرند. در چنین نشریاتی هدف اقتصادی و تجاری می‌تواند پلۀ بعدی باشد.

نشریۀ «وخارزم» اما هیچ‌کدام از این‌ها نبود. «وخارزم» بولتن نبود که مدیران بالادستی شرکت را پرزنت کند، یا تمام‌قد در خدمت تبلیغ گروه سرمایه‌گذاری خوارزمی باشد. «وخارزم» نشریه‌ای بود چندوجهی که در آن واحد چند نقش هم‌زمان را ایفا می‌کرد و چند رسالت را هم‌زمان به دوش می‌کشید. «وخارزم» از یک سو در پی ایجاد الفت و هم‌دلی بین همراهان مختلف مجموعه بود؛ مدیران، سهام‌داران، کارکنان و حتی خانواده‌های آن‌ها. آن‌چنان‌که بعد از انتشار هر شماره و با تورق هر شمارۀ آن، حسی از جنس هم‌دلی با یک مجموعۀ بزرگ در مخاطب ایجاد شود.

از سوی دیگر،کمک به توانمندسازی مدیران و همراهان مجموعه از طریق آموزش و اطلاع‌رسانی در زمینۀ مدیریت و اقتصاد، در دستور کار تیم مجله قرار داشت. آن‌چنان‌که بعد از انتشار هر شماره، مخاطبان با خواندن مطالب «وخارزم» احساس کنند بیشتر می‌دانند و از مسائل روز مدیریتی و اقتصادی آگاه‌تر شده‌اند.

«وخارزم» تلاش کرد با مطالب خود کوتاه‌ترین و سهل‌ترین راه ممکن را برای اتصال مدیران مجموعه با دانش روز مدیریت و اقتصاد فراهم کند. «وخارزم» تلاش کرد همۀ همکاران و همراهان مجموعه، از مدیران و سهام‌داران گرفته، تا کارکنان دور و نزدیک را نسبت به فعالیت‌ها، رخدادها، تصمیم‌ها و برنامه‌ها مطلع و همراه سازد.

«وخارزم» تلاش کرد به‌روزترین مباحث مدیریتی و اقتصادی ایران و جهان را در بسته‌بندی‌های مناسب، خواندنی، علمی و جذاب پیش روی مخاطبان و همراهان مجموعه قرار بدهد و از این مسیر، آن‌ها را آگاه‌تر و هم‌دل‌تر سازد.

«وخارزم» تلاش کرد بی‌اغراق و ‌بی‌مبالغه و بی‌دروغ، ظرفیت‌ها، پتانسیل‌ها و عملکرد شرکت‌های زیرمجموعه را به معرض تماشای عموم همکاران بگذارد تا آگاهی، خودآگاهی و هم‌دلی درونی از یک سو و انگیزه و تعصب سازمانی از سوی دیگر، بی‌شعار و بی‌فریب در میان همکاران ریشه بگیرد.

«وخارزم» تلاش کرد چهرۀ توانمند و شایستۀ مدیران و کارشناسان مجموعه را که گاهی در اثر فروتنی و گاه در نتیجۀ کم توجهی پوشیده مانده بود، عرضه کند. «وخارزم» تلاش کرد که حتی خانواده‌های همراهان مجموعه را که حامیان خاموش و پشتیبانان غیررسمی برنامه‌های شرکت هستند، فراموش نکند.

امروز بعد از 52 شماره و چهار سال و اندی، اگرچه می‌دانیم هنوز راه‌های نرفته و نقش‌های نخواندۀ بسیاری باقی است، «وخارزم» اما دل‌خوش است از آن‌که توانسته در راهی که خوارزمی پیش رو داشت، هم‌صدایی صادق، مفید و تاثیرگذار باشد. امید که در ادامۀ مسیر، راه خوارزمی هموار باشد و صدایش رساتر از همیشه.